CinemaTic

Khun Henk · Joined: 08 Jul 2009 Posts: 68 Location: Hillywood

Tony Takitani (Japan 2004)

Sinds zijn kindertijd is de succesvolle illustrator Tony Takitani op zichzelf aangewezen. Zijn eenzame en schijnbaar onbewogen leven verandert als hij verliefd wordt op de beeldschone Eiko. Er gaat een sprookjeswereld vol emotie voor hem open, al baart haar obsessie met designer-kleding hem zorgen. Eiko belooft hem beterschap, maar de innerlijke leegte valt haar zwaar. Als ze vervolgens plots uit zijn leven verdwijnt, blijft Tony totaal ontredderd achter met een gigantische garderobe. Hij zet een advertentie in de krant, op zoek naar een vrouw met precies dezelfde maten als zijn geliefde.

Tony Takitani is een vederlichte vertelling gebasseerd op een verhaal van de Japanse auteur Haruki Murakami. Gefilmd in een heldere minimalistische stijl en gedragen door de verstilde muziek van Ryuichi Sukamoto toont de film een indringende leegte waartegen twee mensen vechten.

Regisseur: Jun Ichikawa
Cast: Issei Ogata, Rie Miyazawa, Shinohara Takahumi

Khun Henk · Joined: 08 Jul 2009 Posts: 68 Location: Hillywood

A Tale Of Two Sisters (Zuid Korea 2005)

De zusjes Su-Mi en Su-Yeon keren terug naar huis na een verblijf in een inrichting. Eenmaal thuis worden de meisjes geplaagd door akelige visioenen en geestverschijningen. Bovendien probeert hun kwaadaardige stiefmoeder de zusjes het huis uit te pesten. Hun vader vindt dat de meisjes zich aanstellen. Zijn Su-Mi en Su-Yeon gek aan het worden of voiert hun stiefmoeder echt iets in haar schild ? Spookt het in huis of beelden zij zich de akelige verschijnselen slechts in ? Niets is wat het lijkt in A Tale Of Two Sisters, maar een ding is zeker: de gruwelijke ontknoping zal u nog lang bij blijven...

Regisseur: Kim Jee-Woon
Cast: Su Jeong Lim, Geun Yeong Mun, Jung Ah Yum.

Verhoeven · Joined: 29 Jun 2009 Posts: 5626 Location: Zuid-Limburg

Mag ik vragen wat jij zo goed vind aan ''Three Times''?

En ''Tony Takitani'' vind ik verre van een ''vederlichte vertelling''. Hoe kom je daarbij? Razz

_________________
Over smaak valt zeker niet te twisten maar over de inhoud wel.

Khun Henk · Joined: 08 Jul 2009 Posts: 68 Location: Hillywood

Ik heb 'Three Times' gisteravond gezien en vond het een geweldig stukje cinema. Ik hou van traagheid in films waardoor ik op gezichtsuitdrukkingen van de personages en objecten in de omgeving ga letten. Ik kan me dan helemaal vastzuigen in een film en wil elk detail in me op nemen. Goed voorbeeld is bv 'Eureka', die film duurt 211 minuten, maar heb me geen minuut verveeld. Nu is 'Three Times' een drieluik waarvan ik in het eerste filmpje wel een beetje genoeg kreeg van het biljarten op den duur, maar dat is een klein smetje. Het tweede deel was (vond ik) verrassend, speelt zich af in 1911`en daar heeft de regisseur 100% op ingespeeld door het als stomme film door te laten gaan, kreeg wel het idee dat ik wat tekst miste, maar vondt het prachtig en origineel, ook het Taiwanese gezang, vermoedelijk geplaybackt door die bloedmooie hoofdrolspeelster kreeg ik kippevel van. De derde film vond ik ook goed, moet zeggen dat ik een petje af neem voor de acteurs die zich toch in drie verschillende decennias moeten verplaatsen, en dat vind ik knap. Er wordt heel goed geacteerd en wil graag meer zien van deze regisseur.

Tony Takitani een vederlichte vertelling, ja, ben het daar mee eens. Ook weer zo'n film waar ik van hou, dramatiek, romantiek, en vooral medelijden met Tony. Die man verdiend toch het beetje geluk dat hij nodig hebt, maar moest toch ook wel weer (glim)lachen toen je zijn gezicht zag bij die enorme garderobe die mevrouw achtergelaten had. Een film met een lach en een traan, beter kan ik hem niet omschrijven. Ga hem zeker herzien Very Happy

Verhoeven · Joined: 29 Jun 2009 Posts: 5626 Location: Zuid-Limburg

Dit schreef ik een tijdje geleden over puur alleen het camerawerk van Hsiao-hsien Hou films.

Zui hao de shi guang (Hsiao-hsien Hou, 2005) 6.0
Qian xi man po (Hsiao-hsien Hou, 2001) 6.0
Le voyage du ballon rouge (Hsiao-hsien Hou, 2007) 6.0

Drie films van Hsiao-hsien Hou in 24 uur tijd kan nooit verkeerd zijn dacht ik zo. Toch kan ik niet lovend zijn over de films. Dat komt vooral door het zwierende camerawerk in meestal lange shots. Ik heb totaal geen problemen met lange shots waar veel word overgelaten aan de kijker. Ben juist een voorstander ervan. Maar ik ben juist iemand die graag lange shots ziet waar de camera alleen beweegt als het noodzakelijk is. Als het een functie heeft. Mag ik een voorbeeld geven?

Neem nou ''Stellet Licht''! Een ongelofelijk mooi vormgegeven kunstwerk waar de camera puur alleen beweegt als het niet anders kan. Door de kalme beelden raak je in extase en heb je niet meer in de gaten dat je naar een film bent aan het kijken. Maar als ik ''Le Voyage du Ballon Rouge'' zie. Dan lijkt het net alsof de cameraman een aantal alcoholische drankjes genuttigd heeft alvorens hij aan het werk gaat. Hij kan de camera maar heel weining momenten met rust laten. Nee, het liefst zwierd hij door de straat waardoor ik niet in extase gebracht kan worden. Die paar momenten waar de camera op de driepoot blijft stilstaan en puur registreert in plaatst van in de derde persoon beelden te schieten. Dan ervaar ik pas de film én dan ben ik niet meer aan het kijken.

Ik hoop dat ik enigszins duidelijk heb gemaakt wat ik bedoel.

Dit schreef ik over Tony Takitani . Een bloedmooie film die maar minimaal een glimlach op me neus bracht en die de leegheid van het bestaan van de mens prachtig in beeld brengt. Existentieel!

Ik moet die nodig de film op dvd aanschaffen.
_________________
Over smaak valt zeker niet te twisten maar over de inhoud wel.

Khun Henk · Joined: 08 Jul 2009 Posts: 68 Location: Hillywood

Vader kan het koken niet laten

Wel eens een eend ontboond? Het is de eerste van de zes stappen om te komen tot een heerlijke, gevulde Hu-Lou eend. "De-bone the duck" staat er in alle eenvoud. Het recept voor Hu-Lou eend komt uit het kookboek van Eat drink man woman, de derde speelfilm van de Taiwanese Amerikaan Ang Lee. Heel veel eten komt er in voor, en het ziet er allemaal even smakelijk uit. (niet alleen het eten Razz

)

EAT DRINK MAN WOMAN (Taiwan / VS 1994)

De al wat oudere chef-kok Chu, die al jaren weduwnaar is, woont met zijn drie ongetrouwde dochters in een huis, in Taipei. De oudste dochter Jia-Jen, is een scheikundelerares die zich heeft bekeerd tot het christendom. Jia-Chien heeft een goede baan als manager bij een luchtvaartmaatschappij. De jongste, Jia-Ning, is studente en werkt in een fastfood restaurant. Maar ieder lid van dit gezin heeft zo z'n eigen problemen. Die van vader Chu draaien voornamelijk om zijn gezondheid. Als beroemd kok ontdekt hij tot zijn schrik dat z'n smaakpapillen hem in de steek laten. De drie dochters worstelen met hun liefdesleven, dat voor geen van hen over rozen gaat. En dan lijkt opeens ook voor hun vader een relatie in het verschiet te liggen. Zo draait het leven in het oude huis-en het uitgebreide diner dat dit gezin iedere zondag samen nuttigt om de twijfels en liefdesperikelen van de afzonderlijke gezinsleden.

Regisseur : Ang Lee
Cast : Sihung Lung, Kuei Mei Yang, Chien Lien wu, Yu Wen Wang

Nick_SN · Joined: 29 Jul 2009 Posts: 3449 Location: Leiden

allereerst over de tot nu toe genoemde films;

Gezien;
Tony Takitani (beviel me goed, niet super ofzo, 7.8 )

After Life (het verhaal is super interessant, zeer goede regisseur, maar om de een of andere reden klikte het niet zo sterk als ik had verwacht Sad

alsnog een 7.6 though)

Nobody Knows (heerlijke film! niets meer over te zeggen, 8.5/10)

Taste of Tea (Ishii is een genie, 9.0/10

In de planning;
Bashing
Three Times

Ik zal binnenkort zelf wel een aantal aanraders plaatsen

Nick_SN · Joined: 29 Jul 2009 Posts: 3449 Location: Leiden

Shiki-Jitsu

Het verhaal in het kort; Een jonge regisseur (Director) die in een dipje zit keert terug naar de stad waar hij is opgegroeid, voor wat 'soul-searching'. Daar ontmoet hij een vreemde excentrieke dame, die hem zodanig intrigeert dat hij besluit haar te volgen. Hij merkt dat ze serieuze issues heeft, ze is niet echt meer 'in touch' met de "realiteit" en vertoont aardig wat dwangneurotische trekjes. Al snel ontstaat er een band tussen de twee, die zich langzaamaan ontwikkelt en uitbloeit tot liefde.

Deze film is gebaseerd op het boek 'Touhimu', geschreven door Ayako Fujitani, die tevens de rol van het jongedame waar de film hoofdzakelijk om draait vertolkt. Het boek is gebaseerd op moeilijke tijden die ze heeft meegemaakt in Los Angeles tijdens de opnames van de film 'The Patriot' uit 1998, van haar vader Steven Seagal (!).

Het feit dat het verhaal voor een deel autobiografisch is zal ongetwijfeld bijgedragen hebben aan haar fenomenale acteerwerk in deze film. Ze speelt de rol naar mijn idee zó overtuigend dat je je af en toe echt afvraagt of het wel acteerwerk is of dat ze gewoon daadwerkelijk een beetje psychotisch is.

De Director wordt gespeeld door Shunji Iwai, zelf ook regisseur van o.a. culthit 'All About Lily Chou-Chou'. In de film volgen we voornamelijk zijn gedachten, er worden hier en daar wat interessante filosofische uitspraken gedaan met betrekking tot 'realiteit' en de functie van 'fictie'. Er wordt echter nooit ergens heel diep op in gegaan, wat naar mijn idee verstandig is geweest, ander was het een heel ander soort film geworden, maar desalniettemin wordt er flink wat 'food for thought' aangeboden.

Het is overduidelijk dat regisseur/schrijver Hideaki Anno veel van zichzelf heeft in deze rol heeft gestopt. Anno is voornamelijk bekend als het brein achter één van de meest invloedrijke anime aller tijden; 'Neon Genesis Evangelion'. Na het zien van deze film ben ik me gaan storten op Anno's andere werken, o.a. dus Evangelion, en deze man heeft ongetwijfeld zijn zeer eigen, indrukwekkende stijl en visie die je in al zijn films/series terug ziet.

Audiovisueel is deze film prachtig. Het huis (volgensmij een verlaten winkelcentrum) van de jongedame, gevuld met vele kleurrijke ruimtes, is een gigantisch kunstwerk op zich. Zo ook de diverse flamboyante, excentrieke outfits die ze draagt. Al deze kleuren staan sterk in contrast met de grauwe, ruwe, industriële aspecten van de stad zelf. Dit opvallende contrast, ideaal in beeld gebracht met enigszins onconventioneel camerawerk (waar Anno flink mee geoefend had in een eerder werk genaamd 'Love & Pop' ) is in mijn ogen een absoluut cinematografisch genot. Voeg daar de prachtige pianostukken die de film vullen aan toe en ik ben compleet verkocht.

Dit is zeker geen film voor iedereen, het is een atmosferische en zeer rustige film van iets meer dan 2 uur, en zal voor velen misschien saai zijn. Het verhaal op zich is niet extreem ingewikkeld, en het einde zal voor velen wellicht iets te simplistisch zijn. Ik moet toegeven, de eerste keer toen ik hem keek had ik op het einde wel zoiets van; "Hmmm ok.. ik had eigenlijk meer verwacht...", dit werd echter snel gevolgd door de gedachte "...maar f*ck dat, ik ben verliefd!!"

Verhoeven · Joined: 29 Jun 2009 Posts: 5626 Location: Zuid-Limburg

Klinkt goed. Ze eens vragen of dit te krijgen is op regio 5. Razz

_________________
Over smaak valt zeker niet te twisten maar over de inhoud wel.

Nick_SN · Joined: 29 Jul 2009 Posts: 3449 Location: Leiden

hij is zover ik weet te bestellen op YesAsia en HKdvdstore, R2

Erik Hagen · Posted: Fri Jul 31, 2009 2:32 pm Post subject:

Khun Henk · Joined: 08 Jul 2009 Posts: 68 Location: Hillywood

Dat is typisch weer zo'n soort film voor mij, en ook nog eens met een telg uit de Seagal familie erin.

Ben zeer benieuwd Very Happy

Nick_SN · Joined: 29 Jul 2009 Posts: 3449 Location: Leiden

Survive Style 5+

Mijn persoonlijke aanrader der aanraders, DE japanse film die IEDEREEN zou moeten zien, imo.

Uiterst unieke en geniale film met een japanse sterrencast bestaande uit o.a. Tadanobu Asano (Mongol, Ichi the Killer, Last Life in the Universe), Ittoku Koshibe (Adrift in Tokyo), Hiroshi Abe (Chocolate, Still Walking) en Kyoko Koizumi (Tokyo Sonata). Daarnaast is er ook een rol weggelegd voor een wat minder japanse acteur genaamd Vinnie Jones (Snatch, Midnight Meat Train, Mean Machine), vraag me niet hoe hij hier in is beland, maar ik vind het best freaking awesome!

Dit is een lastig te beschrijven film, het is comedy, het is drama, het is horror, het is mysterie en het is romantiek, maar al boven al is het pure entertainment. Het is gek, het is wild, het is prachtig, het is een milkshake van de japanse popcultuur.

Er lopen diverse verhaallijnen door elkaar, die hier en daar met elkaar in aanraking komen. Om belangrijke spoilers te voorkomen zal ik hier verder niet op in gaan. Geen spoilers die de 'clue' van de film verraden ofzo, maar spoilers die het veelvuldig openvallen van je mond zouden kunnen beïnvloeden (je mond zou nog steeds openvallen maar misschien net iets minder hard haha). Het tempo van de film is zeer veranderlijk, uiterst geduldige scènes worden afgewisseld met de meest hyperactieve, waardoor je ogen op het scherm geplakt blijven.

Visueel is deze film puur genot, de kleuren vliegen je om de oren, de sets zijn simpelweg kunstwerken (vooral het huis van het personage van Tadanobu Asano) en alles is geweldig stijlvol geschoten. Daarnaast is er een zeer interessante soundtrack met nummers die dagen lang door je hoofd zullen spoken.

Diep binnen de lagen van maffe over-the-top comedy en actie lopen diverse thema's en is het gevuld met symboliek. Het is zo'n film waar iedereen zijn eigen betekenissen kan geven aan het, op het eerste gezicht, nonsensicale bizarre schouwspel. Deze film is simpel gezegd een ervaring, hate it or love it, je zal hem zeker niet snel vergeten!

Nick_SN · Joined: 29 Jul 2009 Posts: 3449 Location: Leiden

voor diegenen die deze gemist hebben in het 'wat heb je als laatst gezien'topic;

323.

Ai no mukidashi (Shion Sono, 2008) :: 9.7
Love Exposure

Shion Sono kende ik tot dusver alleen van Suicide Club, een film met een uiterst interessante basis, de uitwerking was alleen wat minder. Toen ik Love Exposure (vanaf nu LE) tegen het lijf liep trok hij aanvankelijk mijn aandacht vanwege deze regisseur, want ookal was Suicide Club niet super, het was een gewaagde film. Deze cover zag er best interessant uit en vervolgens zag ik de speelduur van LE en ik geloofde mijn ogen niet; 237 minuten! Een speelduur die men over het algemeen associeert met epische klassiekers als Dances With Wolves of LOTR, echter hier was een japanse film uit 2008 over een jongen met een camera en een meisje met een middelvinger. Zonder te lezen over het verhaal bekeek ik de IMDB pagina, een flinke rating, maar wel weinig votes, toen keek ik naar de reviews, waar hij 4 tienen en 2 negens kreeg. Ik dacht f*ck it, ik heb niks beters te doenl kijken die shit Rolling Eyes

!

Ik wil niet te veel gaan vertellen over de film zelf, enerzijds om verassingen niet te verpesten, anderzijds omdat het gewoon te veel is. Enkel de basis; het gaat over een ietwat vreemde jongen Yu en een ietwat vreemd meisje Yoko die elkaar ontmoeten in een heerlijk vreemde situatie. Deze ontmoeting vindt echter pas na meer dan een uur speeltijd plaats, het eerste uur is pure inleiding over de jongen Yu, de zoon van een priester. Ik kan eigenlijk al niets meer vertellen zonder de helft van de film te spoilen. Laat ik het dus maar bij een paar algemene punten houden;
- LE is tot de nok toe gevuld met kenmerkende bizarre, soms oversekste, maffe Japanse humor. Denk bijvoorbeeld aan kung-fu style upskirt-foto's maken.
- LE heeft zeer unieke characters met nog veel uniekere achtergronden.
- LE heeft voor ieder wat wils, comedy, romantiek, actie, comedy, drama, thriller, comedy, noem het maar op.
- LE omvat, en levert soort van commentaar op ontzettend veel onderwerpen zoals religie, cults, perversie, mannelijkheid en uiteraard leven en liefde.
- LE duurt 4 uur, dit betekend echter niet dat hij traag is o.i.d., in tegendeel, hij is juist redelijk snel, geen overdreven lange shots etc.

Met een geweldige dosis uitmuntende Japanse gekkigheid van een niveau dat zich ergens tussen Survive Style 5+ en The Funky Forest: First Contact in bevind, wordt de meest offbeat liefdesrelatie die ik ooit heb mogen aanschouwen beschreven. Het enige dat ik heb op te merken aan deze film is dat de climax, de meest emotionele scène uit de hele film, enigszins.. 'verpest werd' wil ik niet zeggen, maar hij verloor wel wat kracht door een bepaald humoristisch aspect dat me er van weerhield de scène echt serieus te nemen. Misschien dat ik LE dit bij een herkijksessie zou kunnen vergeven though. Aanrader voor iedereen die van japanse humor en/of onconventionele cinema houdt, en om een reviewer (mozhoven) op IMDb te quoten; "But isn't it boring, trivial, dumb? No, not at all. It has more substance than one could handle. It's just pure. You'll love it. For sure. I did."

Nick_SN · Joined: 29 Jul 2009 Posts: 3449 Location: Leiden

het gros van dit forum is een beetje dood, maar ik wil deze toch nog ook ff hier posten Razz

41.

Yurîka (Shinji Aoyama, 2000) :: 8.9

Het tweede deel in Aoyama's onofficiële trilogie (het zijn op zich stand-alone films maar ze spelen zich wel in hetzelfde gebied af, en delen een aantal characters). Het is niet vereist om voorganger Helpless gezien te hebben, maar het is toch mooi om wat achtergrond van (volgensmij 2) personages gezien te hebben.

Eureka begint met een mafkees die een bus gijzelt, een paar mensen neerknalt, en vervolgens zelf neergehaald wordt. Drie personen overleven het, de buschauffeur en een jonge broer & zus. De ervaring laat uiteraard de nodige littekens achter op deze drie, en dit is waar de film zich op focust. Buschauffeur Makoto verdwijnt kort na het incident voor wat soul-searching, en keert twee jaar later terug. Het één en ander gebeurd en uiteindelijk komen de drie overlevenden van het bus-incident samen te wonen, en worden later ook nog gejoined door Akihiko. Hij is een neef van de twee kinderen, en heeft een soortgelijke ervaring achter de rug, die je hebt kunnen zien in de vorige film Helpless!

Wat volgt is een uiterst gevoelig, realistisch, hard, menselijk en prachtig epos (3 en een half uur!) over de nasleep van tragediën, over familie en vriendschap, en natuurlijk over het leven. Eureka is één van de meest kalme films die ik ooit heb gezien, wat in mijn ogen een zeer sterk pluspunt is, wanneer ik er voor in de stemming ben. Er zijn natuurlijk hier en daar wat zwakkere scènes, maar die worden meer dan gecompenseerd door prachtig gefilmde, en geweldig geacteerde stukken. De film is overigens volledig in sepia (bruin/geel-tinten), wat een interessante keuze is geweest die een bijzonder aandeel heeft in het zetten van de sfeer van de film! De setting in deze 'trilogie' is trouwens een rustig ruraal gebied in Japan, een omgeving die subliem wordt weergegeven, vooral in Eureka, en een setting waar ik nooit genoeg van zal krijgen Very Happy

.

Deze film is zeer gewaagd in de zin dat hij zó lang en zó rustig is, maar het werkt allemaal prima. Toch denk ik dat er wel een half uurtje afgeschraapt had kunnen worden misschien, niet dat ik me er tijdens de film aan stoorde, maar als ik achteraf terugkijk waren er een paar stukjes waar makkelijk in geknipt had kunnen worden. Daarnaast vond ik Eureka dus wel geweldig in zijn diepgang en realisme, maar ik had om de een of andere reden nooit echt een empathische band met de personages, maar dit zal wel aan mij gelegen hebben. Desalniettemin vind ik dit uit objectief oogpunt één van de allerbeste moderne Japanse films die ik heb mogen aanschouwen, die bij een herkijkbeurt waarschijnlijk wel de 9+ krijgt!