CinemaTic

JT Chinaski · Joined: 29 Jun 2009 Posts: 2166 Location: Drachten

Crumb (Terry Zwigoff, 1994) :: -
Een kijkje van dichtbij in het leven van de beroemde striptekenaar Robert Crumb. Zo zien we zijn broers en zijn moeder voorbijkomen, wat nogal ongewone verschijningen zijn. Zo is zijn ene broer zwaar depressief en woont hij nog bij zijn moeder. (pleegde ook zelfmoord een paar maanden na de film) De andere brengt zijn dag door met een spijkerbed en een 3 meter lang touw die hij opeet en dan weer uitpoept. De film is grappig, maar dan vooral op een tragische manier, ik werd er niet blij van in ieder geval. Maar sterk is de film zeker, het in voor mij een van de betere docu's die ik in jaren gezien heb.
_________________
“Roses are red, violets are blue, I'm a schizophrenic... and so am I!” Bill Murray (What about Bob?)

Wizz-Art · Posted: Tue Aug 31, 2010 10:18 pm Post subject:

American Me (Edward James Olmos, 1992) :: 8.1

Lives in Hazard (Susan Todd, Andrew Young, 1994) :: 8.0

Dit was een aangename verrassing ook al gaat de film i.c.m. de documentaire die ik erna keek door merg en been. Een van de meest realistische misdaad/ gangster films die ik gezien heb. Het was ook Olmos z'n regiedebuut en als je de docu kijkt krijg je een mooi inzicht van hoe gevaarlijk het maken van deze film moet zijn geweest. Olmos haalde echte gang-members over om mee te werken aan de film, ook van rivaliserende bendes. De docu die in 1993 gemaakt is (IMDB zit er dus een jaar naast) liet zien dat twee mensen die aan deze film hebben meegewerkt hun leven verloren, eentje alleen zijn zicht maar daar kwam hij eigenlijk nog goed mee weg en eentje zat alweer vast in de gevangenis.
Een film die gesmeekt word om gezien te worden.
_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

Inland Rabbit · Joined: 20 Apr 2010 Posts: 1171 Location: Houten

208.

Hard Core Logo (Bruce McDonald, 1996) :: 9.0
Veel hoge cijfers de laatste tijd (9's), maar tis niet anders.

Hardcore Logo dus!
"Yes it is a mockumentary, yes it is follows around a rock band
(rockumentary) but for every other reason this really should not be
compared to Spinal Tap. It really isn't a comedy,"

De belangrijkste quote uit een imdb comment, spot on. Een mockumentary over een (zogenaamde dus) punkband die tegen beter weten in een reünie tour begint. Treiteren, beledigingen, elkaar slaan, drugs en veel drank, niemand word er echt vrolijk van maar the show must go on.

Een harde, kille, grimmige sfeer overheerst de film. Dat er nog wat te lachen valt is dan weer de verdienste van Bruce McDonald, die ons met de neus op de karakters drukt en laat zien hoe triest en belachelijk het allemaal is. Goed voorbeeld is als een van de leden de tourbus onder dreigt te pissen, omdat niemand langs de kant wil stoppen voor hem en op het moment dat de bus dan toch stopt, valt hij en schiet met zijn been door de onderkant van de bus die half verrot is. Iedereen vind het maar al te grappig en hij moet zich niet zo aanstellen. Dit kan gezien worden als een spoiler, maar ik noem het in dit geval meer een sfeerschets, aangezien de film vol zit met dit soort momenten.

Knappe is dat het niet eens zo ver van de waarheid afligt. Denk aan Metallica's Some Kind of Monster docu, wat uiteindelijk ook echt te triest voor woorden werd. Helaas was dat WEL echt.

Bruce Mcdonald is een sterke regisseur en overtuigt me ook hier weer. In eigen land vooral status verworven met zijn oude werk, hier begint dat nu te komen met The Tracey Fragments en vooral Pontypool. De man is wel wat meer bekendheid/succes gegund lijkt me zo.
_________________

Inland Rabbit · Joined: 20 Apr 2010 Posts: 1171 Location: Houten

230.

Looking for Leonard (Matt Bissonnette, Steven Clark, 2002) :: 7.7
Ik begin inmiddels een lijn/patroon te zien in Canadese humor en hoewel voorspelbaar, is het meer voorspelbaar in zijn onvoorspelbaarheid.

Een aantal kenmerken van (veel) Canadese komedie op een rijtje. Extreem raar, een beetje buiten de wereld zeg maar, vaak vol met niet te plaatsen quotes en je kunt er bijna steevast op rekenen dat het ondanks de komische noot nooit een vrolijke film zal worden en zeker niet zo zal eindigen.

Zo ook deze film. Het begint als een nerdy komedie met 3 huisgenoten. Twee tv kijkende nerds en de vriendin van een van hen. Samen beroven ze benzine pompen en andere kleine winkeltjes om aan geld te komen. Al snel neemt een romantisch plotje het van het nerderige over, maar van daar af aan schiet de film van de ene emotie in de andere. Soms grappig (bitter), soms niet, mooie balans.

Verder sterk acteerwerk met Kim Huffman en ook Molly Parker die nog even langskomt, altijd leuk.

Ja, fijn filmpje!
_________________

Inland Rabbit · Joined: 20 Apr 2010 Posts: 1171 Location: Houten

66.

Down to the Bone (Debra Granik, 2004) :: 8.0
Best verrassend dat ik deze film nog moest toevoegen eigenlijk. Na het gehypte Winter's Bone had ik wel verwacht dat ik in ieder geval niet de 1e was die deze film zou zien.

Bovengenoemde film pakte me niet zo. Opzich een mooie sfeer en goed acteerwerk, maar het voelde nogal leeg voor me.
Down to the Bone is niet heel anders. Granik heeft een heel mooie eigen stijl. Toch voelt deze film krachtiger, donkerder en word er duidelijker een richting op gegaan (zonder dat de film een duidelijke lijn volgt) .

Een verhaal over een aan drugs verslaafde moeder, die haar gezin moet onderhouden. Dat kan vreselijk dramatisch en cliché uitpakken, maar hier is het eerder erg sober. Een registratie, waarbij de kijker zelf maar moet bepalen wat ie er bij voelt.
Toch wordt de sfeer wel lichtelijk beïnvloed naar de donkere kant. Muziek is erg donker, er zit weinig humor in de film en het geheel is gewoon niet erg vrolijk.
Vooral erg sterk acteerwerk, wat de film zeker nog een stuk voelbaarder maakt.

Knappe film!
_________________

Wizz-Art · Posted: Tue Mar 29, 2011 11:07 pm Post subject:

Ik had dat ook met Winter's Bone, het voelde veel te kil en afstandelijk aan vond ik.
_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

kimmie · Joined: 26 Mar 2010 Posts: 1655 Location: noord holland

Inland Rabbit · Joined: 20 Apr 2010 Posts: 1171 Location: Houten

241.

Shit Year (Cam Archer, 2010) :: 8.3

Een kleine introductie tot Cam Archer voor wie zijn werk niet kent. Ik kende zijn werk onbewust al een hele tijd als regisseur van videoclips voor Xiu Xiu en Six Organs of Admittance. Tsjah dat moet je ook net weten.
Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik altijd op zoek ben naar leuke indepent filmpjes en coming-of-age is daarin zeker een tak die ik ook erg waardeer. Zo wees MovieMeter user Niethie mij vorig jaar eens op Wild Tigers I Have Known. De film heeft wel enigszins raakvlakken met L.I.E., Mysterious Skin en Paranoid Park. Gus van Sant was dan ook de man die Cam Archer op weg hielp met die film.
Echter, waar genoemde films realistisch en vaak rauw zijn, is Wild Tigers vol felle kleuren en trippy scènes. Net een droom.

Archer heeft de coming-of-age (tijdelijk?) vaarwel gezegd, maar trippy is het nog steeds. Geschoten in sterk contrast zwart-wit ziet het er prachtig, maar soms ook grof uit.
Het plot is simpel. Colleen West gaat met pensioen en speelt haar laatste rol met ene Harvey West, gewoon omdat het leuk is dat ze toevallig dezelfde achternaam hebben. Ze wordt verliefd op de veel jongere man en krijgt hem vervolgens niet meer uit haar hoofd. Haar pensioen brengt ze door in de bossen, lekker rustig, weg van het stressvolle acteursleven. Echter, ze krijgt de jongen niet uit haar hoofd en wordt langzaam gek.

Zo, dat is het wel zo’n beetje. De uitwerking is echter veel abstracter en ook enigszins chaotisch. We zien de downward spiral van een actrice, in een omgeving waar ze zich helemaal niet thuis voelt. Als kijker krijgen we dit zeer gefragmenteerd te zien, als zaten we in haar onderbewustzijn. Vooral de soundtrack lijkt belangrijk te zijn en de kijker te willen afstoten met geluiden van klaxons, drilboren, zagen en weet ik niet meer wat voor herrie.
Klinkt allemaal wat zweverig en dat is het ook enigszins. De film zit ook vol symboliek, maar ook humor word niet vergeten. Toch is het allemaal vrij eerlijk en komt het nooit nep of pretentieus over.

Als ik dit zou moeten vergelijken kom ik uit op een kruising tussen Inland Empire en Phantom Love (Dir. Nina Menkes). Beetje Ingmar Bergman misschien? (Persona)
Zeker geen makkelijke film en zeker niet aan te raden, omdat het de kijker eerder probeert af te stoten dan naar binnen trekken.
_________________

Verhoeven · Joined: 29 Jun 2009 Posts: 5626 Location: Zuid-Limburg

Hmm, aan wie zou je dit kunnen aanraden?
_________________
Over smaak valt zeker niet te twisten maar over de inhoud wel.

Inland Rabbit · Joined: 20 Apr 2010 Posts: 1171 Location: Houten

Lastig. Zoals ik zei, voelde de film voor mij best oprecht, maar ook aardig afstandelijk, op een manier zoals ook scenes van Inland Empire en Persona erg afstandelijk kunnen zijn. Ik denk als die films je ding waren, je dit zeker eens kan proberen, al is dit veel meer gefragmenteerd. Ook lijkt de hoofdpersoon niemand "echt" aardig te vinden en geen geluk te kennen. Daar moet je ook maar tegen kunnen.
_________________

Inland Rabbit · Joined: 20 Apr 2010 Posts: 1171 Location: Houten

190.

LolliLove (Jenna Fischer, 2004) :: 7.6
Niet zo'n heel bekende film en das jammer. De regie komt van Jenna Fischer, die vooral bekend is als Pam uit The Office. Destijds was zij getrouwd met James Gunn (script Tromeo & Juliet, Slither, Super), die samen met haar de hoofdrol speelt in deze fake doc/mockumentary.

Jenna en James besluiten iets terug te doen voor de medemens, maar wie? Kankerpatienten? meh. Gehandicapten? meh. Nee, zwervers is wel een goed idee, met de juiste stimulans hebben die wel een zonnige toekomst.
Wat doe je om een zwerver een positieve boost te geven? Je geeft ze een Lolly, met een kunstwerk als wikkelpapiertje eromheen. Daar worden ze vrolijk van!

Een idioot plot natuurlijk, dat uiterst serieus wordt uitgewerkt, zoals het hoort. Leuke gastrollen nog van Linda Cardellini (Ellen Page's moeder?), Jason Segal, Judy Greer en Lioyd Kaufmann (ja want dit is een Troma, toch behoorlijk afwijkend van hun smerige genre filmpjes).

Aanrader, als je weet waar je aan begint. kurkdroog, belachelijk plot en lelijk geschoten. Leuk? Ja
_________________

Inland Rabbit · Joined: 20 Apr 2010 Posts: 1171 Location: Houten

We gaan door, gewoon omdat het kan (en omdat dit het best gelezen topic van de site is, natuurlijk!):

193.

The Do-Deca-Pentathlon (Jay Duplass, Mark Duplass, 2012) :: 8.3

De broers Duplass gaan met deze film een beetje terug naar hun roots. Weg zijn de bekende acteurs en weg de verhalen met meer structuur. Dat hebben ze ook niet nodig. Verder is het niet heel erg anders, maar de back to the roots feel in combinatie met de modernere filmstijl van de laatste jaren, dat zorgt wel voor hun beste film tot nu toe. Knap, want dan breek je door, heb je het voor elkaar dat bekende acteurs in je films willen spelen. Wat doe je dan? Je maakt een kleinere film.

Het idee is simpel. 2 broers zien elkaar al jaren niet. Toen ze jong waren hielden ze een sportcompetitie met 25 disciplines, dat ging gigantisch mis. Nu zijn ze verbitterd tegenover elkaar. Op het moment dat beide broers naar hun moeder gaan omdat er een verjaardag (van de ene broer) te vieren valt, begint de strijd opnieuw.

Simpel verhaal en al even simpel in de uitwerking. Een luchtige komedie, met de juiste sympathieke drama elementen. De speelduur is erg kort en haalt daar ook zijn kracht vandaan.

Top!
_________________

Inland Rabbit · Joined: 20 Apr 2010 Posts: 1171 Location: Houten

242.

The Comedy (R. Alverson, 2012) :: 8.5

The Comedy is geen komedie, maar eerder een psychologisch drama. Om de haters even gerust te stellen, ja Tim & Eric zitten er beide in, maar met hun absurdistische Tim & Eric Show heeft het weinig te maken.

Tim Heidecker speelt de dertiger Swanson. Hij heeft een groep vrienden en een zieke vader. Door rijkdom en teveel tijd verveeld hij zich stierlijk en vult deze tijd door andere mensen de grond in te trappen met kinderachtige, asociale en vaak ronduit racistische spelletjes.
Niets aan Swanson en zijn vrienden is sociaal of aardig. Sociale interactie is puur uit verveling en mocht het eens voorkomen dat hij aardig doet tegen mensen, trapt hij dat de volgende minuut gewoon weer de grond in.

Dit harde schild zorgt ervoor dat hij zich geen zorgen hoeft te maken over de maatschappij, want deze is toch niet interessant. Oprechtheid en echte emotie is niet aan de orde, want hoe moet dat, als je leeg bent vanbinnen?

De nietsontziende eikel houdt het publiek een spiegel voor, al is dat niet altijd duidelijk welke. Het heeft er een groot deel mee te maken dat veel gesprekken in de maatschappij betekenisloos over komen en mensen vaak bang zijn om oprecht te zijn. Als je veel tijd en geld heb kun je gaan vervelen. Je moet uitkijken dat het niet lijdt tot anti-sociaal gedrag dat ver buiten de maatschappij staat. Misschien zoek ik er wel te veel achter. In dat geval is dit gewoon een karakterstudie over een rijke, emotieloze lul met teveel tijd.

Bijzonder is het wel, maar voor velen waarschijnlijk te pijnlijk om aan te zien. De binding met het karakter is ver te zoeken en wordt ook nauwelijks geboden. Het donker drama heeft aardig wat zwarte humor, maar dat komt door alle ongemakkelijkheid en lomp gedrag.
Knappe rol van Heidecker ook, die de grootste eikel speelt sinds jaren.

Oja en downloaders, succes. Het is maar de vraag of je de goede versie te pakken krijgt. Heidecker heeft een leuk grapje in petto, die ze zelf hebben geüpload op de bekende plekken. Very Happy

_________________

Verhoeven · Joined: 29 Jun 2009 Posts: 5626 Location: Zuid-Limburg

Draaide dit jaar op het IFFR. Toen bewust gemist vanwage geen Engelse ondertiteling. Maar of dat een verstandige keus was weet ik nu niet meer. Confused

_________________
Over smaak valt zeker niet te twisten maar over de inhoud wel.

Inland Rabbit · Joined: 20 Apr 2010 Posts: 1171 Location: Houten

Omdat het veel te lang geleden is dat ik hier iets te melden had...

Een kleine goudmijn ontdekt vandaag (Verhoeven, let je op? Razz

):
No Budge Films is een site van low-budget filmmaker Kentucker Audley vol low budget indie films/shorts als video stream, die geen- of weinig distributie hebben. Ook vol trailers en artikelen over de scene.

Een chaotische site, alles staat door elkaar. Gelukkig is er een filter functie, zodat je kunt sorteren op verschillende categorieën, zoals Features, Shorts, Genre en Year.

Aanraders (Features): William Never Married, Open Five en The Guatemalan Handshake (met Will Oldham)
_________________