CinemaTic

Wizz-Art · Last edited by Wizz-Art on Sat May 08, 2010 12:42 am; edited 8 times in total

Emir Kusturica (Servisch: Емир Кустурица) (Sarajevo, 24 november 1954) is een Oscar genomineerde Servische filmmaker, filmregisseur, acteur, schrijver en muzikant. Hij wordt beschouwd als een van de meest creatieve filmmakers van het einde van de 20e eeuw.
Hij won de Palme d'Or in Cannes tweemaal (voor When Father Was Away on Business en Underground), hij mocht ook de French Ordre des Arts et des Lettres in ontvangst nemen.
In 2005 was hij zelf de jury voorzitter in Cannes.

Kusturica kreeg zijn opleiding aan de Academie voor de Kunsten in Praag waar hij afstudeerde in 1978, waarna hij Joegoslavische televisieshows ging regisseren. Zijn eerste filmdebuut was Do You Remember Dolly Bell? uit 1981, die de Gouden Leeuw won tijdens het filmfestival van Venetië in dat jaar.

In 1985 volgde When Father Was Away on Business waarvoor hij een Oscar nominatie verdiende voor beste buitenlandse film, een film die in Cannes een Gouden Palm en vijf Joegoslavische equivalenten voor de oscar won. In 1989 kreeg Time of the Gypsies nog meer onderscheidingen waaronder weer een grote prijs in Cannes, de Prix de la mise en scène die wordt gegeven aan de beste regisseur.

De films die Kusturica in de jaren negentig maakte waren absurdistisch van aard. In 1993 was zijn Amerikaanse debuut de absurde komedie Arizona Dream waarvoor hij in Berlijn een Zilveren Beer in ontvangst mocht nemen, waarna in 1995 de zwarte komedie Underground volgde die ook weer een gouden palm won. In 1998 werd Black Cat, White Cat driemaal onderscheiden in Venetië.

In 2000 trad Kusturica voor het eerst op als acteur, in The Widow of St. Pierre, een film van Patrice Leconte. Deze rol vergde weinig tekst van hem, maar zijn ogen en lichaamstaal spraken boekdelen. In 2002 speelde hij een rol in The Good Thief van Neil Jordan. Kusturica speelt in deze film een gitaarspeler die voortdurend riffs van Jimi Hendrix speelt. Bij het spelen van deze rol maakte hij waarschijnlijk gebruik van zijn ervaring als gitarist bij de populaire band Zabranjeno Pusenje ("The No Smoking orchestra") uit Sarajevo.

In 2004 ontwikkelde Kusturica de film Život je Čudo ("Het leven is een Wonder" ), die in Nederland in oktober van dat jaar in première ging onder de naam Life is a Miracle. Deze film, die terugkeert naar het Bosnië van 1992, wordt ook gebruikt als educatief materiaal voor filmstudenten met de bedoeling deze studenten uit te dagen tot discussie en debat. Ook deze film viel in de prijzen en won o.a. een César voor beste Europese film. In 2006 werkte Kusturica aan een documentaire over Diego Maradona. De muziek in deze film werd verzorgd door Manu Chao.
In 2007 maakte hij de film Zavet waarmee hij wederom genomineerd was voor een Gouden Palm in Cannes.
In 2008 verscheen zijn documentaire over de voetballer Maradona, Maradona by Kusturica genaamd.

Zijn volgende projecten zijn: "Wild Roses, Tender Roses" waarin hij na Arizona Dream opnieuw de samenwerking aan zal gaan met Johnny Depp, verder zullen Selma Hayek en Miki Manojlović acte de présence geven volgens de geruchten.

"Cool Water/Cold Water"

Wizz-Art · Posted: Mon Jun 29, 2009 11:57 pm Post subject:

Underground

Winnaar van vele hoofdprijzen en tot op de dag van vandaag onderwerp van controverse. Emir Kusturica’s Underground is het allemaal.

Omdat mijn roots in het oosten van Europa liggen (Russische bloedlijn) ben ik van jongs af aan geïnteresseerd in alles wat daar vandaan komt. Toen eind jaren 80 begin jaren 90 heel veel veranderde in Oost Europa, met name binnen het land Joegoslavië was ik er als de kippen bij om uit te vinden wat aan de grondslag heeft gelegen van het uiteenvallen van één van de belangrijkste landen in de Balkan.
Die fascinatie ging zelfs zover dat ik het land tussen ‘90 en tot op heden zeven maal heb bezocht en mijn geplande “sabatical year” in tweeën hakte om er in 2002 en 2005 elk een half jaar daar te verblijven. Te weten in de hoofdstad van het voormalige Joegoslavië, inmiddels hoofdstad van Servië, Belgrado. Een metropool met een geschat aantal van 2-2.5 miljoen inwoners van verschillende kom af.
Dat ik niet de enige was die een fascinatie kende voor het land werd duidelijk toen ik in het centrum van de stad “Terazija” onderweg naar de bioscoop, ineens een vrouw tegen haar man of vriend in het plat Amsterdams hoorde zeggen: “We moeten opschieten hoor, de winkels gaan zo dicht!” (2002)
En in (2006) toen ik met twee vrienden van mij “Kalimegdan” opnieuw bewonderde, twee gasten uit Noord-Holland tegenkwam die een hevige discussie voerden over IT, aan de rand gezeten van Kalimegdan en van het uitzicht over de twee samenkomende rivieren Sava en Donau genietende waren. We waren het allemaal met elkaar eens, het is een prachtig en fascinerend land, door de jaren voortdurend getergt door oorlogen, maar de mensen die er leven maken het grote verschil.

Bila jednom jedna zemlja is de officiële Servo-Kroatische titel van Underground, wat zoveel wil zeggen als; Er was ooit eens één land. Een knipoog naar de titels die Sergio Leone aan een aantal van zijn films gaf. Maar ook een treffende titel voor Kusturica’s meest ambitieuze project tot op heden.
Om beter te kunnen begrijpen wat Kusturica dreef om deze film te maken is het noodzakelijk om meer te weten over de cultuur, de mensen en de historie van Joegoslavië en het leven van de auteur in kwestie.
Kusturica is geboren in Sarajevo, de hoofdstad van Bosnië Herzegovina, maar zijn bloedlijn is Servisch en daar kwam hij pas laat achter toen zijn vader hem dat vertelde, aan de vooravond van de burgeroorlog.
Sindsdien, uit vrees voor etnische zuiveringen, vluchten veel Serven, Montenegrijnen, Kroaten, Bosniërs, Slovenen, Macedonen en Kosovaren terug naar hun eigen staat van afkomst. Zo ook Kusturica met zijn familie, tot de dag van vandaag heeft hij geen voet meer gezet in zijn geboorteland. Toen in 1995 Underground uitkwam zagen veel Bosniërs de film als een product van Servisch nationalisme en een schop in hun richting.
Kusturica heeft in menig interview en in verschillende essays, dit gegeven volledig ontkracht.
Zo zei hij ooit (vrij vertaald), “ik ben geboren in Joegoslavië, niet in Servië, Bosnië, Slovenië of waar dan ook en diep van binnen zal ik altijd een Joegoslaaf blijven, veel mensen uit mijn generatie denken daar óók zo over, maar zijn bang om zich daarover openlijk uit te spreken. Ik hou van mijn land, ooit, niet zo lang geleden waren we één natie! Mijn bakker was een Sloveen, mijn kapper een Serviër, mijn beste vriend een Bosniër en de leider van ons land een Kroaat, maar wij waren allen Joegoslaven! En dát zou ineens veranderd zijn? Ik zou ineens mijn bakker moeten boycotten omdat zijn brood Sloveens is? Ik begrijp het niet, alles was goed voorheen en ineens zie ik vrienden scheiden omdat ze toevallig zijn getrouwd met een Kroaat. Absurd!
Ik heb geen voet meer gezet in mijn geboortestad na mijn vertrek daar, niet omdat ik het niet wil, maar omdat het niet meer kan. Er zijn mensen daar, die kijken of je wel een volbloed bent, wat terug gaat tot 250 jaar geleden? Zo niet, ben je je leven niet meer zeker. Tito zal zich omkeren in zijn graf naar aanleiding van deze ontwikkeling. Onder hem waren we allemaal gelijk, we waren allemaal Joegoslaven en waren allemaal tevreden. Als er toen werd gevraagd waar je vandaan kwam werd er geantwoord met Joegoslavië, nu is het de omgekeerde wereld. En een ieder die je naar het waarom vraagt, zal je het antwoord schuldig blijven”.

Kusturica maakte de film als een monumentale sfeervolle weergave van een land door verschillende periodes heen. Een geschiedenis les die je van het begin af aan raakt, of je het nu wilt of niet.
Een hoop van de typische Joegoslavische cultuur is duidelijk aanwezig, dit zet de film op een geheel ander plan dan de meeste mensen gewend zijn. Geen gelikte Hollywood personages maar zelfs bijna het tegenovergestelde, Emir zet zich hier onbewust, of is het gewoon doelbewust, af tegen het door hem gehate nieuwe Hollywood.

"What you have now is a Hollywood that is pure poison. Hollywood was a central place in the history of art in the 20th century: it was human idealism preserved. And then, like any great place, it collapsed, and it collapsed into the most awful machinery in the world. Why don't I see a Frank Capra today? Because people aren't like this anymore? People haven't changed that much in 60 years."

Echte mensen, Joegoslaven zijn van nature een heel extrovert eigenzinnig volk, sociaal naar elkaar toe, luidruchtig, druk en met een flinke dosis zelfspot. De personages in Underground zijn allen erg verschillend, soms op het overdreven af, een sterk facet waardoor de film een compleet eigen gezicht krijgt. Hoe slecht het ook gaat, Joegoslaven bekijken het altijd van de meest zonnige kant. Dit zit nu eenmaal in hen. Ze gaan er niet bij de pakken neerzitten maar plukken de dag en leven, hoe moeilijk dat soms ook gaat. Over het algemeen hebben wij Nederlanders veel meer te makken, maar daarbij lijken we ook véél meer te zeuren. Voor mij persoonlijk was het een openbaring om daar in Belgrado rond te lopen in de immer stralende zon met alleen maar ogenschijnlijk gelukkige mensen om me heen. Blije gezichten hier, een vriendelijke glimlach daar, gewoon vriendelijk aangesproken worden en een algeheel gevoel van onderlinge verbondenheid. De reden dat ik mijn hart verloor aan het land. Dat mis ik bij ons, als ik hier door de stad loop, zijn het norse gezichten, een voornamelijk individueel ingesteld volk, wat de klok slaat. Wij zijn bang voor elkaar, de enige verbondenheid die wij schijnen te kennen is als Nederland schitterd op een WK. Dit contrast is zo aanwezig. Zolang je het zelf niet ervaren hebt zul je je nooit specifiek kunnen voorstellen wat ik bedoel.

Er zit geen greintje vals sentiment in de film, Kusturica toont het geheel op zijn specifieke manier, maar wél gewoon zoals het is. Een ontroerend, aangrijpend episch drama dat wordt afgewisseld met kolderieke situaties waar het absurde van afspat. Hij pakt een waar gegeven en vergroot het uit, zodat het nog belachelijker of absurder wordt dan het eigenlijk al was.
Dat is ook de enorme kracht van Underground, de grote contradicties, het feit dat Kusturica voortdurend met zijn publiek speelt, het constant blijven werken, zoeken naar zijn bedoelingen die soms voor de hand liggen maar vaak ook heel subtiel geplaatst zijn.
De perfect afgewogen dossering van drama en humor. De hand van een grootmeester in de geschoten scènes.

Underground is geschikt voor de gewone notoire filmkijker maar ook voor de intellectuele snob, die vol overgave geniet van de meerdere lagen die dit meesterwerk bevat en al zijn zintuigen op scherp heeft moeten staan om maar niets te hoeven missen, van deze cinematografische traktatie.Meerdere kijkbeurten zijn sowieso aan te raden en hoogstwaarschijnlijk zelfs een vereiste wanneer je hem volledig wilt kunnen begrijpen, het is een film die letterlijk met je meegroeit. Het is vrijwel onmogelijk om alles wat je de eerste keer zult zien, gelijk een plaatsje te geven. Het zal wellicht overkomen als een grote wanorde en drie uur lang totale chaos, maar schijn bedriegt. Kusturica is een echte perfectionist, zijn werk ethiek is vergelijkbaar met die van Kubrick.
De soundtrack wordt voornamelijk gevuld door de traditionele folklore-rock muziek van Kusturica’s vriend Goran Bregovic, daar moet je van houden uiteraard en dat doe ik niet, erg originele maar ook vrij aparte muziek. Het past ongetwijfeld absoluut binnen de film, het is namelijk een kenmerkend deel van het land Joegoslavië. Dit verklaart ook de reden dat ik deze film “maar” met een 9.9 beoordeel en niet de volledige 10 punten aan deze verder perfecte film toebedeel.
Niettemin, dit is de hoogste score tot nu toe die ik aan een Europese film gaf, ja, daarmee geef ik inderdaad toe dat het ook de beste Europese film is die ik ooit gezien heb.
En een film moet dondersgoed zijn om dat ooit te kunnen overtreffen.
Het laatste half uur van Underground behoren tot mijn meest gekoesterde cinematografische ervaringen, kippenvel, ontroering tot en met, briljant uitgevoerd, zoals de hele film genialiteit uitstraalt!

Underground zit tjokvol metaforen en symboliek, elk shot impliceert een veel groter doel en als je welwillend kijkt zie je absoluut geen nationalisme, maar een zelfreflectie van een geboren Joegoslaaf in hart en nieren, die kapot is gegaan, het moment dat zijn Joegoslavië verscheurde.

They destroy your house to make you understand you can’t return any more. I won’t return any more to Sarajevo. In this war, 250.000 Yugoslavians left the city, driven away by Izetbegović - replaced by 250.000 Muslims that the Serbs had away from the countryside. You want to know where I am from ? I am one of these. I am one of the 250.000 Yugoslavians who are not in Sarajevo any more, who lost against all nationalisms. This is my identity... I am from a country which doesn’t exist any more.

Lees over de auteur, zijn films en veel meer op: www.kustu.com
_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

Wizz-Art · Posted: Mon Jun 29, 2009 11:58 pm Post subject:

Arizona Dream

Een Kusturica blijft een ervaring op zich, je moet er open voor staan en alles wat je van conventionele film kent wegbannen. Ik vind het serieus moeilijk om een stempel op Kusturica te drukken, want zoals hem is er écht maar één, dus heel erg uniek om zo'n film te bekijken die enkel en alleen maar door hem gemaakt zou kunnen worden.
Zijn ultieme meesterwerk is inderdaad zonder enige twijfel Underground, die film zit boordevol symboliek en metafoor en vele... vele verwijzingen. Maar de man kent vele intrigerende films en deze is daar één van.
Een Kusturica kijk je ook niet zomaar één keer, wil je hem écht begrijpen en niets missen, moet je het zeker een herkijkbeurt gunnen.

Het is ook moeilijk uit te leggen in wat voor stemming je moet zijn, wil je iets compleets nieuws, aparts en bijzonders zien, dán is het de juiste stemming. Er zit zoveel in qua emoties, van uitbundig lachen tot aan een traan, van heel warm naar uitzonderlijk kil..en dat in een vaart waar er intens met de kijker gespeeld wordt, je krijgt geen rust. Je wordt vanzelf Kusturica's speelbal, ik kan mij niet van de gedachte ontdoen dat Kusturica met dat expliciete idee in gedachten een film maakt. Het is chaos maar toch ook heel gestructureerd.
Reken er maar op dat hij nooit iets zonder reden doet, er zit écht een complex plan achter en hij gaat zeer diep om dat zo te laten worden zoals hij het in zijn hoofd heeft. Kubrick deed dat ook, ze gaan tot het uiterste en qua werk-ethiek zijn ze goed met elkaar te vergelijken.
Da's waarom ik van zijn films hou, je maakt ontzettend veel mee in zeg maar 2uur, dat je afgemat maar voldaan eindigt. Je weet sowieso dat je naar iets unieks hebt zitten kijken. Of het je nu bevalt of helemaal niet, het zal nooit standaart zijn.
Door de jaren heen heb ik heel veel respect voor de man gekregen, het is een échte liefhebber van film als je zijn interviews ziet en leest. Hij kent zijn klassiekers, de meesters uit het begin van de cinema, de belangrijkste werken, hij is de Europese equivalent van Scorsese qua liefhebber van het medium.
Hij heeft ook écht een idee waar hij over praat en staat daar volledig achter, zo heeft hij gefundeerde kritiek op hedendaagse film e.d. en daar is hij dan niet bepaald mild mee. Iets wat veel "oudere" regisseurs hedendaags hebben. En dat kan hij ook maken, hij's niet voor niets één van de meest bekroonde regisseurs in Europa.
Tuurlijk heb je azijnpissers die vinden dat hij de laatste jaren enkel zijn beproefde kunstje herhaald, het kan zijn, maar het is zijn auteurskenmerk dat hij bepaalde dingen altijd zo doet. Bovendien, waarom zou hij excessief moeten vernieuwen als een filmmaker die eigenlijk volstrekt uniek is in zijn doen!? Je hebt een Fellini waar hij mee vergeleken wordt, maar verder? Er zitten Coen Bros. achtige personages in zijn films, surrealisme van Lynch, de uitbundigheid van een Luhrmann, de stilisme van een Kubrick, de hipheid van Tykwer en de gestoordheid van Burton??? Zoiets dan? Nee, het is gewoon een Kusturica, ik kan het gewoon niet vergelijken, wil het niet eens. En buiten die kenmerken om voelen zijn films toch altijd fris aan, het zijn verhalen uit het leven gegrepen, doordrenkt met een sprookjesachtige sfeer.
Hij schrijft vaak het scenario, hij regisseert, hij doet de montage en hij zit in de studio voor de soundtrack. Ken maar een paar regisseurs die zich bijna compleet aan het project verbinden in elke stap naar het eindproduct.

2 uur en 20 minuten was ik gekluisterd aan m'n scherm voor deze herkijkbeurt. De eerste keer vond ik de film al vrij goed maar nu beleefde ik het écht helemaal mee. Het is natuurlijk enerzijde de herkenning en je kunt zo'n herkijkbeurt op veel meer andere dingen letten/focussen dan het narratieve gedeelte.
Geniale scénes volgen in rap tempo op..eigenlijk té veel om op te noemen, intensiteit, je wordt van de ene emotie naar de andere gerukt. Dat is zo knap aan Kusturica's werk, je gaat in één scene van lachen naar huilen en het voelt zo oprecht.
De vele verwijzingen naar andere films is zo smakelijk verpakt en voor een kenner alleen maar genieten geblazen. Hitchcock, Coppola, Scorsese passeren onder andere de revue. Mensen waar Kusturica heel veel respect voor heeft. Het gesprek in de bioscoop dat Gallo voert met een meisje, waarin hij filmsterren opnoemt waaronder Depp is geestig, want in soft focus zien we Depp (die Axel speelt) natuurlijk op de achtergrond van de film Raging Bull genieten.
Kortom alles wat Kusturica zó briljant maakt zit er weer in.

Het eerste idee van Arizona Dream kwam van één van zijn studenten (David Atkins) ten tijde dat hij les gaf aan de Columbia University (New York) waar hij terecht gekomen is door een persoonlijke uitnodiging van zijn collega Miloš Forman.
Arizona Dream kende een hoop hindernissen, Atkins herschreef samen met Kusturica het verhaal ettelijke malen, voordat het project concrete omvang kreeg.
Toen het project eindelijk financieel grond aan de voeten kreeg en Kusturica begon te filmen, werden de opnames een aantal keren gestaakt.
De eerste keer was toen de burgeroorlog in Joegoslavië escaleerde en hij pardoes zijn familie in veiligheid moest brengen. Een aantal maanden later verloor hij zijn vader aan een hartaanval toen hij in Amerika deze film maakte, hij raakte in een depressie en de opnames staakten opnieuw. Een periode die zijn leven voorgoed getekend heeft, het uiteenvallen van zijn eens zo geliefde land, het verlies van zijn vader. Kusturica heeft nooit meer een film in Amerika gemaakt, ik geloof dat het schieten van Arizona Dream in combinatie met de gebeurtenissen daaromheen daar grotendeels credo aan zijn geweest. Misschien waren het herinneringen aan een tijd die erg zwaar voor hem moeten zijn geweest.
Dit is dus het enige "hollywood" uitstapje dat deze virtuoos maakte en als je niet bekend bent met het werk van deze geweldenaar, weet je niet wat je overkomt. Het is overweldigend, van de slapstick tot aan de hardste drama en van surrealisme tot aan de keiharde realiteit.

Helden als Depp, Lewis, Dunaway en Gallo zetten hele bijzondere rollen neer, je kunt het om een rakingsvlak te hebben vergelijken met wat de Coen bros. doen met hun bijzondere personages.
De soundtrack is van heel hoog niveau, Kusturica's huiscomponist en vriend Bregovic smeede een échte killer in elkaar, wat mij betreft zijn beste werk dat ik gehoord heb.

Het is toch wel een beetje vreemd om een Engels-talige Kusturica te zien, de man doet ook totaal geen conventies naar Hollywood toe en al zijn auteurskenmerken zijn zonder meer in stand gebleven. De vele dieren, de droom om te vliegen, de ode aan het leven dat zó mooi kan zijn, de vele ups en downs..etc.
Persoonlijk vind ik de allermooiste scene die in de kamer waar Depp en Taylor overgaan op Russische-roulette en alles wat daarin gebeurd. Schitterende stillistische shots en wondermooie camera bewegingen, zoveel detail en mooi gebruik gemaakt van belichting, de spiegel die daar in die kamer hangt en de omgevingsgeluiden, de spanning die opgevoerd wordt. Zo zijn er talloze memorabele scenes in deze film.

Een paar aanmerkingen, soms voelt het vreemd aan wanneer een intense scene afloopt en de andere plotsklap begint. Bijkomen zit er niet bij. Er zitten maar weinig herstelpunten of zogenaamde rustpunten in de film, het gaat maar door en je gevoelens maken een rollercoaster rit mee en dat is best intens en zwaar voor ruim 2uur. Als Kusturica liefhebber weet ik dat het inherent is aan zijn stijl, vanaf eind jaren 80 is dat zijn stijlkenmerk geworden, dat chaotische en die vaart, maar toch. Nu heb ik gelezen dat de eerste versie van de film zelfs 4uur van lengte was (Depp heeft die versie in zijn bezit) en bedenk ik me dat het door het vele editen en knippen, het waarschijnlijk juist die rustpunten waren die zijn gesneuveld in de uiteindelijke montage van de film die we nu kennen.

Wat is Arizona Dream nu eigenlijk? Is het de Amerikaanse droom die in duigen valt? Is de vis die gevangen wordt en later een reis maakt naar het oneindige een metafoor voor de dagelijkse sleur waarin wij gevangen zijn, waarin wij niet of nauwelijk aan kunnen ontkomen. Tenzij we net als die vis, als in een droom uit de netten geraken en leren te vliegen waardoor niets onhaalbaar meer is. En is die Amerikaanse droom niet gewoon een placebo die we ons eigen voorhouden, en de dromen die daaruit voortvloeien een soort van ijdele hoop? Is de zelfmoord van Grace uit pure machteloosheid, omdat ze haat voor wat zij geworden is en haar dromen lang geleden heeft moeten laten varen. Is het de afgunst naar Axel en Elaine die hun dromen nog steeds nastreefden? Was alles een droom van Axel vanaf het punt dat hij de oude opnames bekijkt? Zou het in zijn gedachten zo gegaan zijn als hij écht een week gebleven was, of heeft hij na de bruiloft direct de biezen naar New York gepakt en onwaakt hij daar gezeten op een bankje uit zijn droom of fantasie? Is dat het keerpunt in zijn leven en gaat hij zijn dromen achterna of accepteerd hij het dat zijn dromen en fantasie zijn vlucht zijn uit de realiteit waarin hij zich begeeft?
De balon, de eskimo's in het begin, de hond die steeds een cameo maakt, ik ben er nog steeds niet geheel over uit. Dat is ook niet persé nodig, Kusturica laat veel aan de interpretatie van de kijker over.

Arizona Dream kreeg een vreemde receptie, veel critici wisten niet wat ze ermee aan moesten, met name de Amerikanen negeerden de film compleet. In Europa, voornamelijk Frankrijk en Duitsland, kreeg de film erkenning en verworf een cult-status.
Toch blijft Arizona Dream een hele bijzondere ervaring, een soort van trip en eentje die je niet snel zult vergeten. Kusturica blijft voor mij één van de meest intrigerende regisseurs van de afgelopen twee decenia, hij weet me elke kijkbeurt en keer op keer opnieuw te verrassen, wat een film.
_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

Wizz-Art · Posted: Mon Jun 29, 2009 11:59 pm Post subject:

Zivot Je Cudo/ Life is a Miracle

Een film die ik voor de tweede keer zie, de eerste keer was in Belgrado afgelopen zomer. Toen vond ik het moeilijk om me te concentreren op de dialogen, mijn Servo-kroatisch is door de jaren heen best goed geworden maar nu met NL ondertitels erbij, mijn eigen taal, blijkt dat ik toch een aantal zaken heb gemist.
Filmtechnisch is de film fantastisch, ontzettend mooi en erg scherp (veel details) gefilmd, heerlijk kleurrijk en helder in combinatie met originele camerastandpunten.
De soundtrack (geschreven door Kusturica en zijn band zelf) is allerminst standaard, maar dat is de film ook niet en vond ik persoonlijk erg aangenaam klinken.
Dan het verhaal, de film is met zijn ruime twee en een halve uur niet aan de korte kant en doet af en toe denken aan Romeo & Julia van Shakespeare.
Maar wél met een oorlog op de achtergrond, geweldige (absurde) humor, wanorde, surrealisme, kleurrijke personages en verrassender.
Acteerspel heb ik totaal niets op aan te merken en is goed tot zeer goed, de kalme en rustig ogende Kroaat Slavko Stimac en de enthousiaste bloedmooie Servo-Montenegrijnse Natasa Solak spatten werkelijk van het scherm af. Kusturica gebruikt met regelmaat metaforen en symboliek in zijn films, het blijft mooi om steeds nieuwe te ontdekken bij ieder kijkbeurt.
Het leven is inderdaad een wonder, de film toont dat in verschillende facetten en laat je daarover nadenken om je achter te laten met een stralende lach. Fantastisch!
_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

Wizz-Art · Posted: Tue Jun 30, 2009 12:00 am Post subject:

Maradona by Kusturica

De omstreden voetbal God en de omstreden God van de Cinema besloten een documentaire te maken.

De documentaire begint ergens in 2005 met een introductie tijdens een concert van Kusturica's band "The no smoking orchestra", de man wordt aangekondigt als de Diego Armando Maradona van de cinema, een briljante omschrijving want ze zijn allebei onnavolgbaar in hetgene waar ze het beste in zijn.

Is dat niet té veel lof? Nee, de paralellen in hun levens zijn overduidelijk. Ze schitterden allebei als jonge natuurtalenten, hebben allebei aan de top van de wereld gestaan, hebben zware kritieken te voorduren gehad en gebruiken allebei hun bekendheid om het anti-globalisme te predikken en leven hun levens zoals ze denken dat ze die moeten leven zonder zich ook maar iets aan te trekken van de rest.
Deze documentaire gaat veel verder dan de voetballer Maradona alleen, natuurlijk zien we een deel van het succes, roem, kritiek en ontelbaar veel prachtige doelpunten maar het speerpunt is eigenlijk politiek. Hiermee komt Kusturica toch weer prachtig verrassend uit de hoek maar enerzijds is dat ook weer logisch omdat de beste man nooit conventioneel bezig zal zijn, niet in zijn reguliere films en dus ook niet in documentaire vorm. Buitenom de liefde voor voetbal brengt hun afkomst hen samen. Beiden zijn afkomstig uit landen die door andere landen zijn benadeeld, de kritiek die doorsijpeld op de VS en Groot Brittanië is evident.
In de goal der goals scoort Maradona na een solo waarin hij 7 man het bos in stuurt tegen het Engeland dat zojuist de oorlog tegen zijn land had gewonnen. Het machtige land moet zijn meerdere erkennen op het voetbalveld en die beladen wedstrijd zorgde voor een verlichting voor een hele natie. We krijgen een terugkerende animatie, de 7 man die door Maradona werden opgerold krijgen om de beurt andere gezichten; dat van Thatcher, Reagan, Bush, Clinton, Blair, Queen Elizabeth en Prins Charles. Personen die voor zowel Argentinië als Servië niet veel goeds hebben betekend. Verre van politiek correct. Deze documentaire gaat verder dan de voetballer Maradona of de regisseur Kusturica. Het is duidelijk een aanklacht geworden van twee eensgezinde exentriekelingen op de grote machten die de wereld in hun greep hebben. Het verlies van cultuur en identiteit door het opgedrongen globalisme. De kruisbestuiving van Maradona met beelden uit Kusturica's films geeft een symbolische overlapping met het leven en de artistieke visie van de auteur.
Op auteurs niveau ook een belangrijke documentaire voor Kusturica omdat zijn zoektocht naar een zielsverwant begon en eindigde met Maradona.

Het slot ergens in 2007 geschoten is prachtig. De allerlaatste scene waarin Manu Chao zijn opwachting maakt heeft in eerste instantie een gemaakte indruk omdat die scene volledig zonder medenweten van Maradona om is geënsceneerd. Het zorgt voor het allermooiste moment in de documentaire. Een zichtbaar verraste Maradona die achter zijn grote zonnebril niet kan verhullen erg ontroerd te zijn door de tekst van de zanger; "als ik Maradona was...dan leefde ik net als hij!"
_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

Wizz-Art · Posted: Tue Jun 30, 2009 12:01 am Post subject:

Dom za Vesanje

Op mijn blote knietjes dank ik SPHE voor het uitgeven van dit grootse meesterwerk, en dat is nog niet eens alles. De film is volledig gerestaureerd en bevat een karrevracht aan interessante, relevante en originele extra's wat een toonbeeld zou moeten zijn voor andere uitgevers.
Dat ik ooit nog twijfelde zeg, 25 euro is een pak geld tegenwoordig voor een dvd, maar deze film in huidige uitgave is wat dat betreft een meervoud van dat bedrag waard.
Ooit zag ik als tiener op de VPRO deze film en het was daarmee ook mijn eerste ervaring met Kusturica, ik was niet gelijk verkocht, dat kwam later pas maar ik wist dat ik iets exeptioneels had gezien en dat waardeerde ik enorm.
Deze herziening maakte voor mij duidelijk wat ik zoek in art cinema, als je ooit het plezier verliest in cinema zou ik minuut 24 t/m 29 van deze film eens opzoeken. Die sequentie is het meest briljante wat ik ooit binnen cinema heb gezien, ik heb er geen woorden voor om te beschrijven wat het met me deed. Feiloze overgang van een droomsequentie naar het Sint Joris feest, begeleid met muziek van Bregovic dat zo gelaagd is dat beelden en muziek een simbiose gaan vormen en de overgang naar het reine van de protagonist op een Tarkovsky-achtige wijze aan ons voorbijtrekt, waarbij Kusturica op zijn onnavolgbare wijze, cinema letterlijk een nieuw leven inblaast. Adembenemend, magisch, hartverscheurend en zinneprikkelend. Zeldzaam mooi om dit te mogen aanschouwen en ik zou een moord doen om dit op een groot scherm te mogen zien. Ik heb die sequentie talloze malen herhaald, het wint telkens aan kracht en het is realistisch en magisch tegelijkertijd. Het geeft mij persoonlijk weer de liefde en de hoop voor cinema terug. Dit is precies wat ik zoek binnen de art-cinema, dit is hetgene waar mijn hart helemaal van overloopt. Het leven is mooi en hoort magisch te zijn, en als het niet kan wil ik zulke films zien waarin het thema "leven is een wonder" een ode is. Niet de deprimerende zo weinig mogelijk zeggende saaie films van tegenwoordig, ik weiger het cinema te noemen want dat is het niet. Gelukkig wordt Kusturica's andere ode aan het leven, Life is a Miracle, op de beste filmuniversiteiten wereldwijd als lesmateriaal gebruikt zodat de nieuwe generatie filmmakers leert en ziet hoe het moet. Zoals gewoonlijk zien we ontelbaar veel verwijzingen terug naar de groten binnen de cinema, van De Sica tot aan Vigo en van Bunuel tot aan Welles, en laten we Fellini niet vergeten. Van cinematografische hommages tot aan kleine stukjes uit het decor. Dom za Vesanje ademt cinema en zweet het uit via al zijn porriën. Dit is Cinema! Kusturica is allang geen regisseur meer, hij is een createur en maakt dromen, werelden en levens waar.
De film kent een enkele professionele acteur maar wordt vooral gedragen door de mensen die nooit eerder voor een camera hebben gestaan. De spontaniteit en oprechtheid die daarmee gecreëerd wordt is niet te ensceneren. Kusturica werkte 9 maanden aan deze film, een script was er wel maar wie Kusturica kent weet dat hij daar niet krampachtig aan vastklampt. Zo kwamen de 1.2 miljoen dollar die Columbia Pictures betaalde voor de rechten van de distributie goed van pas.
Het was mij deze herkijkbeurt nog steeds te veel, ik heb meerdere kijkbeurten nodig om ook maar iets van de vele symboliek en metafoor tot mij te nemen, ik hoef me dan ook niet volledig meer te richten op het narratief. De laatste keer dat ik een film gelijk weer wou gaan herkijken was Malick's The New World, grappig dat beide auteurs gelinkt werden als regisseur voor The White Hotel
Aan de vooravond van een oorlog dat zijn leven voorgoed zou veranderen, maakt Kusturica in een decenia dat al jaren gezien wordt als één van de zwakste in de historie van cinema, één van de allermooiste films ooit.
_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

Wizz-Art · Posted: Tue Jun 30, 2009 12:05 am Post subject:

Zavet

Kusturica's laatste, Promise me This is echt waanzinnig mooi.
Overduidelijk weer een échte Kusturica, zoals alleen hij ze kan maken.
Ik heb de R5 Russische dvd release bekeken, ze bevat enkel Russische subs maar gelukkig is mijn Servisch nog redelijk goed en kon ik het geheel toch nog aardig goed volgen, al heb ik 100% zeker wel wat woordgrappen en zinspelingen gemist maar dat komt wel aan de orde bij de herkijkbeurt als ik een R2NL uitgave kan bemachtigen.

Zavet is een hillarische komedie geworden, weinig drama te bespeuren dit keer, het is voornamelijk lachen, gieren en brullen geblazen. Jezelf voortdurend verwonderen aan de originele grappen en grollen van de man. Want ettelijke malen zat ik hoofdschuddend te kijken, hoe verzin je dit...on-ge-loof-lijk...je moet er maar opkomen. Elke keer betrapte ik mezelf daarop. Volstrekt uniek.

Humor is een universeel fenomeen en vermoedelijk ook het moeilijkst om er vat op te krijgen. Waar de één bulderlachend op de grond rolt kan het de ander helemaal niets doen. Ook valt de ene soort humor weer beter regionaal gezien dan de ander, we hebben één noemer voor iets dat erg breed is. Kusturica heeft er een bonte mix van gemaakt, flauw, droog, gortig, uitbundig en raar, er zit van alles in.
Visueel gezien heeft de film een beetje de look en feel van Zivot je Cudo en inhoudelijk gaat het juist meer de kant van Black Cat, White Cat op.

Komedie's behoren boven alles leuk te zijn maar Kusturica legt die lat veel hoger.
Zijn manier van filmen, de prachtige belichting, de cameravoering, de aparte muziek.
Het is allemaal zo fris en het blijft heel aanstekelijk, ik zie zo'n film maar eens in de 2-3 jaar als ik geluk heb en elke keer zit ik er gelijk in, in Kusturica's universum waar niets onwaarschijnlijk is en alles kan. Ik ben verliefd op die wereld, vol met exentrieke personen, gekke beesten en kolderieke situaties. En je valt ervoor of niet.
Het is welliswaar zo dat Kusturica niets nieuws meer laat zien qua stijl, die evolutie lijkt al een tijdje gestagneert dat geef ik toe, maar hij blijft wel geweldige films maken die niet zomaar in een hokje te duwen zijn en ik denk dat we daar als filmliefhebbers wel stil bij moeten staan. Ik zet een Kusturica op en laat me verrassen en tot dusverre heeft dat altijd gewerkt. Je weet en hoopt stiekem toch wel dat hij met de meest briljante vondsten komt aanzetten en in Zavet zit het vol met leuke details. Té veel weer om alles te onthouden die eerste kijkbeurt maar des te leuker is het om zo'n film meerdere malen te zien. Zoals we gewend zijn ligt het tempo weer erg hoog en je bent net bijgekomen van de ene lach en de volgende zet alweer op.

Technisch is het meesterlijk, het verhaal zelf is ontzettend geestig en eigenlijk is dat misschien wel de zwakte van Zavet, waar Kusturica normaliter diepere emotionele lagen in zijn films verwerkt is dat nu nauwelijks het geval. Ik vind het auteursconcept iets waar ik niet omheen kan, ik ben persoonlijk veel minder analytisch naar film gaan kijken het afgelopen jaar, puur omdat het me parten ging spelen met het plezier dat ik uit filmkijken haalde. Echter het auteurisme in film is iets wat ik al interresant vond sinds ik erover hoorde. Kusturica kende bijzondere periodes in zijn leven en dat haal je elke keer weer terug in zijn films. Hij is veel bezig geweest met de ontwikkeling van zijn dorp "Kustendorf", het touren met zijn band "the no smoking orchestra" en dat bracht hem nieuwe levenskracht, hij moet wellicht gedacht hebben "why so serious?" en is binnen zijn werk wat frivoler geworden. Hij wilde een komedie maken en dat deed hij dan ook, natuurlijk op zijn eigen gepatenteerde wijze wat ervoor zorgde dat het nooit een standaard iets zal zijn. Dat kwam hem op veel kritiek te staan, zijn originaliteit zou hij verloren zijn en zodoende ook zijn gouden touch. Ik ben het daar totaal mee oneens, origineel zal het altijd blijven, puur en alleen al om het feit dat Kusturica de enige in zijn soort is. En die gouden touch, tjah als een filmmaker me elke keer weer weet te boeien en fascineren door enkel zijn stijl alleen al!? Ik vraag me ook steeds meer af waar die kritiek vandaan komt, het is niet zo dat Emir ineens compleet zijn roer omgegooid heeft of dat hij ineens zijn talent verloren heeft. Technisch gezien blijft hij op topniveau filmen, bijzondere shots, de fenomenale mise-en-scene, variatie, diepte, detail, setting noem alles maar op en het is uitstekend tot briljant.
De slapstick humor waar Kusturica liefhebber van is, het carnavalesque het is zijn film en hij doet ermee wat hij wil. Geniaal talent.
_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

Wizz-Art · Posted: Tue Aug 04, 2009 3:16 pm Post subject:

Op www.kustu.com is een nieuw interview verschenen van Emir Kusturica waarin hij o.a. zijn nieuwe project "Pancho Villa" bespreekt.

Hij dacht eerst aan Javier Bardem voor de hoofdrol, maar nu is hij overtuigt dat het Johnny Dep moet worden. Verder zijn Salma Hayek en Miki Manojlović toegevoegd aan de cast.

"Johnny believed in my madness" - interview in Vercenje Novosti, serbian magazine, 26 July 2009
”I'm going to the south of Spain, from Granada to Mursia where Sergio Leone filmed his “speghetti westerns”, and there I will set half of my film” says Emir Kusturica, during the visit a studio under construction at Drvengrad. ”Here, I will build a very large studio, in Drvengrad. It is here that with Salma Hayek, Johnny Depp and Miki Manojlović, I will shoot the interior scenes. ” The saga about the Mexican revolutionary will be represented by these actors, all friends of the famous director.

”I must say that this film will have nothing to do with “Pirates of the Caribbean”. The fate of Pancho will look more like our epic “marriage of Maksim Čarnojević” 1). At the end of the film, Juanita (Salma Hayek) can not admit her love for the revolutionary because he has killed members of his family, but she still has the option to say no at the last moment, when she should get married with another man … ”

■Salma Hayek has recently accepted the role of Juanita, and Johnny Depp read the script Gordan Mihić a few days ago …
■Emir Kusturica : He is very excited with the script, and Salma, too, but Johnny is a friend. He agreed mainly because he believed in my madness. We met in Saint-Tropez, in his villa of fifteen hectares, an place similar to Drvengrad, except that it is closed to curious. He rebuilt stone houses and built a small town with his family. But he is not often because of its great popularity.
■Can you remember your first meeting with Johnny, when you have proposed Arizona Dream. He was already a star in Hollywood ?
■EK : We have met five times before starting the shooting. I almost never accept to work with people I do not know well, and indeed I was in a “natural phase” of my job, and I refuse formalities. Also, he works a bit like that. This has taken time, but something has rung into my head when I recognized him in his greatness as a human being and as an actor.
■For this recognition, you may want “blame” Fellini's “Amarcord”, don't you ?
■EK : Exactly. In the communist Czech Republic, there were films labeled as “forbidden” which were shown every week. That was in 1974. I took the train the weekend to return to Sarajevo. And with the same train, I came back just for the “forbidden” movie. But I was tired and 19 times, I fell asleep and I missed the scenes of this great masterpiece. Each time, I watched a little more, but I finished by falling asleep. At the twentieth time, I saw the film in full length, and it has shaped my world view. Also, the same delay took me with Johnny Depp, which is normal when we discover something important.
■Can you describe Johnny in private and what is the secret of his success ?
■EK : In private, Johnny is truly a hero of modern times. His nice face, for which half of the world is crazy, doesn't have the first role in his life. He lives for his wife and children. His father comes from France and his mother is Indian - the kind of roots that makes you explode in art, and which talk to the whole world. He chooses the best directors, and he does not care to win 2 million or 22 million.
■Will there be room for serbian actors in “Pancho Villa” ?
■EK : Sure. I already know that I will propose a role to Miki Manojlović, and we will see what he decides.
■Before this new film, we will have the chance to meet other big names in film Küstendorf Film Festival. Can we already name a few ?
■EK : First, Johnny Depp will be there, then Salma Hayek. Ken Loach, with his film about the football player Eric Cantona, and other famous directors we can see in Cannes, like Pavel Lungin for example. This will be the largest edition of this festival.
■It is as if we have our own Cannes Film Festival in Serbia. But is there still a place for us in Cannes ?
■EK : I read in the press that there was only me who has access to Cannes. But selectors have choice, and when they choose between me and Tarantino, they do in their own mind, then they add young filmmakers and authors. There is no relationship, nor brotherhood, only the architecture of the festival. The malicious theorem is we would be accepted only with films about Gypsies. I have made two, but ten have also found their way to the public.
■What lacks to Serbian films, apart from money ?
■EK : As long as we suffer from this lack of originality, we won't pass. Cannes seems to take big film in appearance. Belgrade tries to imitate the Hollywood device to “conquer the world market,” thinking that we will screw up the Americans. You can not do on film Dorćol2) or the “Silicon Valley”3), but it could be done in Surdulica4) where you can discover the myths and rare stories that could be translated into the language of cinema. The film must rise up from our land. One must feel our love, our smells. One must create in our sun and our sky, from our dust and our land. All the other recipes have already been seen.
■Have you heard the comments on the movie “Slumdog Millionaire” which won an Oscar ? It is said that it recalls your style.
■EK : I have not seen it yet. But, yes, I was told that there were connections. If I can have influence on the work of others, I'm delighted !
■Do you think you can finish ”The bridge on the Drina” before 2011 for the 50th anniversary of the Nobel Prize for Ivo Andrić ?
■EK : The terms are always uncertain. But this opera-film will be done, because it is a capital project. This novel is our testimony, and after decades of doubt, I finally found the formula for uniting the centuries and all the pieces of the puzzle will get assembled.
■Did you not planned to invite Oliver Stone at the Küstendorf film festival ?
■EK : Yes, but in 2011. You know, I met Oliver 23 years ago because we had the same agent in Los Angeles, Paula Wagner. It was the time when I thought I needed an agent. Hollywood is the worst of this factory, and Oliver Stone succeeds in resisting. But more than his masterpieces, there is something that says it much better : when, in Serbia, some people wanted to influence the decisions of NATO to stop the bombings, he was clearly opposed to the Operation “Merciful Angel” 5).
■People are very curious about the film by Christian Carion ”Farewell”, and your performance as an actor. The opening will take place on September 23.
■EK : I play a Russian spy during the 80's who gives the Americans some confidential secrets, and all that for free. What is different from other spy movies, is the tension within the character, but also within his family.
Interview by Nikola Janković, translation by Nina Novaković and Matthieu Dhennin

1) theatre play of the Serbian poet Laza Kostić
2) neighborhood of the old city of Belgrade
3) nickname of Belgrade downtown because of the large number of women who come to make breast surgery
4) small town near Belgrade
5) The code name for the operation of the bombing of Serbia by the NATO, in response for the atrocities in Kosovo, was named “Merciful Angel”. This had shocked the Serbs, mainly Orthodox Christians, while the KLA had strongly damaged Serbian monasteries

Bron: www.kustu.com en Vecernji Novosti
_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

Nick_SN · Joined: 29 Jul 2009 Posts: 3449 Location: Leiden

denk dat ik iig Time of the Gypsies een poging zal geven (volgende maand, deze maand is 00's-maand Razz

), ik heb nog nooit een film uit deze 'regio' gezien dus ben benieuwd Smile

Wizz-Art · Posted: Fri Jan 01, 2010 8:45 pm Post subject:

Laat je verrassen Very Happy

Ik heb redelijk wat films uit die regio gezien maar Kusturica is eeeh out of this world Laughing

_________________
*For love some WiLL search the ends of earth..to possess the object of their desire some even KiLL..*

Erik Hagen · Posted: Sat Jan 02, 2010 6:48 pm Post subject:

Wizz-Art · Posted: Sat Jan 02, 2010 9:23 pm Post subject:

Erik Hagen · Posted: Sat Jan 02, 2010 11:34 pm Post subject:

Niets? Niet veel, maar niets? Mr. Green

17-08-2008 ::

All the Invisible Children (Mehdi Charef, Emir Kusturica, Spike Lee, Kátia Lund, Ridley Scott, John Woo, 2005) :: 7.5

12-05-2009 ::

Maradona by Kusturica (Emir Kusturica, 2008) :: 6.6

Heb hier nog steeds "Underground" ongekeken liggen. Dat is vanwege de speelduur echter niet een film die je er even snel inknalt als je een uurtje vrij bent. Maar ik beloof je dat ik 'm dit jaar zal kijken. Okee? Wink

_________________
Vae, puto deus fio...
Films 2017 |

JT Chinaski · Joined: 29 Jun 2009 Posts: 2166 Location: Drachten

Ik heb tot nu toe Black Cat White Cat, Underground, Arizona Dream en Life is a Miracle gezien.
M'n favoriet is Arizona Dream en Life is a Miracle, Arizona Dream heb ik nu 2x gezien en word bij iedere kijkbeurt beter, staat nu zelfs in mijn top 20 Smile

.

Omdat ik het gevoel heb dat ik Kusturica steeds beter begin te vinden, moet ik nodig eens Underground herzien, ik denk dat ik die nu nog beter zal vinden dan de laatste keer.
Promise me This en Time of the Gypsies (Waarom is die zo duur?) moet ik nog steeds op dvd aanschaffen. Ben er zeer benieuwd naar, vooral na de enthousiaste review('s) van Wizz-Art Smile

.
_________________
“Roses are red, violets are blue, I'm a schizophrenic... and so am I!” Bill Murray (What about Bob?)

count_orlok · Joined: 11 Aug 2009 Posts: 4575

Aha, hij is de regisseur van Underground en Black Cat, White Cat... Twee films waar ik al veel goeds over heb gehoord maar nog niet heb gezien. Maar de soundtrack van Underground ken ik wel, en die is super!
_________________
Why have you disturbed our sleep; awakened us from our ancient slumber?