CinemaTic

Verhoeven · Joined: 29 Jun 2009 Posts: 5626 Location: Zuid-Limburg

Despite having a flourishing Chinese and Malay film industry in the 1950s and 1960s, Singapore's film industry declined after independence in 1965. However, there were a few films featuring Singaporean actors and set in Singapore, including Saint Jack and They Call Her Cleopatra Wong. However, most of these did not get released in Singapore and are unable to be labelled as truly Singaporean productions.

2005 and beyond
2005 can be seen as another mini-boom year for Singapore cinema, with commercially successful fare like Kelvin Tong's horror flick The Maid, two Jack-Neo co-directed movies, I Do I Do and One More Chance; and less mainstream offerings like Eric Khoo's critically acclaimed Cannes opener Be with Me, and Perth, Djinn's dark take on Scorsese's Taxi Driver.

In 2006, the independent feature Becoming Royston paid homage to the above-mentioned filmmaker. It was made under new Originasian Pictures. The film went on its festival run in Europe and South Asia and was released in 2007. 2006 also saw the premiere of Singapore Dreaming by Woo Yen Yen and Colin Goh, who won the Montblanc New Screenwriters Award at the San Sebastian International Film Festival, the first Singaporeans to do so. The film has also played at numerous festivals worldwide, and in 2007, also became the first Singaporean feature to win the Audience Award for Narrative Feature at the Asian American International Film Festival in New York.

In 2007, Jack Neo released another film known as Just Follow Law which takes a dig at the bureaucracy in the civil service, as well as the lengthy procedures one has to go through in Singapore to get a permit for various things. This film garnered generally positive reviews and was moderately successful at the box office. However, the success story of the year was Royston Tan's 881, which brought Singapore's seventh month getai culture to the big screens. While it was intended to be a niche film, it exceeded expectations and became one of the highest grossing local films of all time. Critics generally gave it positive reviews and it is generally believed that it was the fact that the film gave the younger Singaporean Chinese more insight into their traditional culture that made it a success.[citation needed] In addition, the use of Hokkien songs, which had been suppressed by the government as part of the Speak Mandarin Campaign, may have contributed to its popularity.

In 2008, Eric Khoo's Tamil language social drama My Magic became Singapore's first film to be in competition for the Palme d'Or at the Cannes Film Festival.

Bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Cinema_of_Singapore
_________________
Over smaak valt zeker niet te twisten maar over de inhoud wel.

Verhoeven · Joined: 29 Jun 2009 Posts: 5626 Location: Zuid-Limburg

Be with Me (2005)
Van Eric Khoo zag ik op het afgelopen IFFR (2009) zijn nieuwste film die ook meedong voor de Palme d'Or. De allereerste uit de geschiedenis van Singapore. My Magic ging over een barman die de liefde tussen zijn zoon probeert terug te winnen door zijn oude ambacht op te pakken. Namelijk goochelen. En dan spreek ik niet over wat tennisballen omhoog gooien of wat pokeren. Nee, dan heb ik het over de extreemste goocheltrucs die je de mond laat openen en af en toe verbijsterd achterlaat. Een goed voorbeeld daarvan is dat hij naar een avondje stappen ook gewoon zijn glas op eet. En af en toe wil hij ook nog een batterij voor de maaltijd nuttigen. En 's middags loopt hij op hete kolen. Ga zo maar door. Je valt letterlijk in ene verbazing in de andere...

De truc in die film zat hem dan ook in het gebruik van échte mensen. Van échte magie. Geen trucage. Nee, een pure film die heel natural overkomt. Heel knap gedaan.

Be With Me is van een hele andere orde. Ten eerste gebruikt hij drie verhalen. Een meisje sterft duizend doden als haar vriendin een punt zet achter hun liefdesrelatie. Een zwaarlijvige nachtwaker droomt van zijn liefde voor een knappe zakenvrouw en een oude winkelier hult zich in stilzwijgen sinds de dood van zijn vrouw, tot hij de blinde en dove Theresa ontmoet.

Ten tweede laat Erik Khoo zowel documentaire en fictie als literatuur en stomme film samen smelten. En dat is wel uniek te noemen omdat ik dat nog nooit eerder gezien heb. Hoewel Three Times (tweede verhaal) van Hsiao-hsien Hou er veel op lijkt weet het de conventionele filmwetten iets verder op te rekken.

Op de dvd-hoes staat iets geschreven wat ik niet beter kan formuleren. Namelijk. Be With Me is een visueel gedacht over eenzaamheid en de oncommuniceerbaarheid van liefde dat al onze zintuigen opent en smaakt naar meer.

Enig minpuntje is dat een aantal dingen niet helemaal lekker uit de verf komen. Zoals het verhaallijn rondom de zwaarlijvige nachtwaker. Waarom moest hij nu doodgaan? Kon hij door het doodgaan eeuwig blijven dromen van de knappe zakenvrouw? Dat blijft (redelijk) open en letterlijk invulbaar voor de kijker...

Of het gebruik van muziek. Iets te nadrukkelijk aanwezig het eerste half uur. Terugkerende muziekthema's werkt niet altijd. Maar desalniettemin een regisseur om in de gaten te houden. ***½
_________________
Over smaak valt zeker niet te twisten maar over de inhoud wel.